Door Edward de Vries Lentsch
In de interviewserie Gedreven van de Gooi en Eemlander vertellen ondernemers, politici, kunstenaars en bestuurders op de plek waar ze tot rust komen over hun drijfveren. Deze week: fotograaf Caspar Huurdeman uit Baarn.
Eemnes ,,De dag dat ik door een reorganisatie ontslag kreeg bij PostNL is, achteraf gezien, een geluk bij een ongeluk. Mijn werk als fotograaf voelt elke dag als vakantie. De wekker ging na 34 jaar niet meer om half zes. Hoewel ik altijd met plezier heb gewerkt als postbode, betekent het niet meer moeten een gevoel van vrijheid.”
Twee jaar geleden besloot Caspar Huurdeman van zijn hobby fotografie zijn werk te maken. ,,Ik beschouw de jaren tot mijn hersenoperatie in 2004 als mijn grijze jaren. Na die operatie kwam de drang om de natuur in de polder te fotograferen. Het liefst wil ik elke foto die ik maak, delen met iedereen. Op mijn Facebook-pagina doe ik dat dagelijks. Een foto van een prachtig hermelijntje, een vos, de besneeuwde polder of een paard dat uit de sloot wordt getrokken door brandweer Eemnes. Ik word daar blij van. En het is niet alleen het delen, maar ook het maken van de foto. Ik kan hier twee uur op een muskusrat wachten als ik dat wil. Die vos was met een half uur een intikkertje.’’ De hersenoperatie markeerde voor hem een keerpunt. ,,In 2003 op vakantie in Patagonië (Argentinië) kreeg ik een misselijkmakende hoofdpijn. Terug in Nederland kwam het steeds zwaarder terug. Steken ’s nachts. Ontploffingen in je hoofd. Mijn huisarts pikte het niet op. Ik kreeg eerst alleen aspirines. Op 22 februari 2004 belde ik mijn beste vriend, fysiotherapeut Henk Schwegler.
Omdat ik me niet goed voelde en de volgende dag niet op de verjaardag van zijn vrouw zou komen. Henk vertrouwde het niet en na een testje adviseerde hij me naar een neuroloog te gaan. Die nacht werd ik doodziek. Had eigenlijk de ambulance moeten bellen. Maar ik woon alleen en dan doe je dat niet.”
De volgende dag volgde in ziekenhuis Meander een scan. ,,De arts zei dat het iets met bloedvaatjes was of een tumor.” Een uur later zat hij in een ambulance naar het UMC. Daar zou hij vier weken op de mediumcare verblijven. ,,Ze waren in die tijd net begonnen met opereren via je lies, in plaats van een schedellichting. Op dat moment konden maar drie Nederlandse artsen zo’n operatie doen. En die waren alle drie op krokusvakantie. Mijn broer heeft nog geprobeerd me ergens anders te laten opereren. De zorgverzekeraar bood Parijs aan, maar dat wilde het UMC niet. Een week later werd ik in het UMC geopereerd. Duurde vier uur. In de kleine hersenen beknelde één bloedvat een ander bloedvat, waarschijnlijk al vanaf mijn geboorte. Dit veroorzaakte uiteindelijk evenwichtsstoornissen en de hoofdpijn. Vandaar de oorlog in mijn hoofd, alleen ’s nachts. Bang ben ik niet geweest voor de operatie, heb me overgeleverd. De intake-arts waarschuwde nog. De geplande beklimming per fiets van de Alpe d’Huez die ik met vrienden zou doen, zou volgens hem wel een jaar later worden.
Nou, ik ben die zomer toch echt die berg in 1 uur en 40 minuten omhoog gefietst. Het begin van acht jaar met vrienden fietsen, elke zondag rondjes van honderd tot honderdvijftig kilometer. Wel koffie met gebak onderweg.’’ Het herstel ging niet vanzelf. ,,Mijn conditie was nul. Emiel Mellaard in het fitnesscentrum in De Trits heeft me opgebouwd na de operatie.”
Hoewel hij er laconiek over vertelt, moest de Baarnaar nog een klap verwerken in die periode. ,,Ik had net voor het eerst drie maanden verkering. Ze maakte het uit na de operatie.” Een rotstreek? ,,Nee, het was een aardige vrouw die een nieuw leven zocht, geluk. Zij wilde niet met een patiënt verder. Jammer dat het is misgelopen. Ik neem het haar niet kwalijk.”
Word je wel eens boos eigenlijk? ,,Ja, maar nooit lang. Dat is de volgende dag over. Ik ben alleen maar positiever geworden na mijn operatie.’’ Caspar komt uit een gezin met vijf kinderen. Hij is van zijn twee broers en twee zussen de op één na jongste. ,,Geboren en getogen in Baarn. Mijn vader had een winkel in vakkleding zoals overals, stofjassen en nog veel meer. Op de hoek Zandvoortweg-Acacialaan, later de fietswinkel Van der Ent en nu een parketzaak.”
,,,Mijn moeder was huisvrouw en stond 70 procent van haar tijd in de winkel. Die heeft altijd gebikkeld met vijf kinderen. Op wie ik het meeste lijk? Mijn vader was ook kaal, hahaha. Soms ben ik net zo serieus als mijn vader, het genieten is van mijn moeder.”
Caspar groeide onbezorgd op. ,,Wat ik alleen gemist heb, is een lange vakantie. Mijn ouders werkten altijd. Alleen in de schoolvakantie ging de winkel iedere woensdag dicht en dan dagjes weg. Inmiddels ben ik zelf de halve wereld over geweest. Na het ontslag even niet, omdat ik wilde zien hoe het freelancen ging, maar ik ga wel weer. Het is zo fijn andere landen en culturen te zien.”
Bij de post begon Caspar als vakantiewerker en bleef hangen. ,,Mazzel dat ik heel snel in de chauffeursdienst kwam. En daardoor ook meteen veel in deze polder, 34 jaar geleden. Maar ik ben ook vaak naar paleis Soestdijk geweest. Rechts bij het kleine bordesje de trap naar beneden. Daar zat de telefoniste en recherche die de post controleerde met een röntgenapparaat. Elk pakje en elke brief ging door een röntgenapparaat. Of ik zelf gescreend ben? Ik denk het wel. Je moest ook de eed of de belofte afleggen, vanwege het briefgeheim.”
,,Mijn wijken waren tussen Nijkerk en Blaricum, zeventig kilometer per dag. Vroeger dronk ik bij een boer in de polder om de zes weken wel een kop koffie. Totdat ik als fotograaf bij een schoorsteenbrand voor zijn huis stond. ‘Huurdeman, wegwezen!’, brulde hij. Het contact is sindsdien wat minder. Maar ik heb die foto’s niet naar de krant gestuurd. Je wilt goed blijven met de polder.’’ Daarin gaat Caspar ver. ,,Geniet daar enorm van de koeien, de vogels en het hermelijntje. Ik let ook op wat mensen daar doen. Als ik iets fouts zie, ga ik kijken of ik er wat aan kan doen. Met de politie bellen maak ik vast geen vrienden bij de boeren en buitenlui.” Tipgevers in Eemland weten Caspar inmiddels goed te vinden. ,,Ze bellen eerst 112 en dan mij.
Of als iemand bijvoorbeeld drie politiewagens op een hoek ziet staan, dan tippen ze me. Inmiddels heb ik 1200 volgers op Facebook en Twitter. Voor fietsen heb ik geen tijd meer. Ik ben rusteloos ja.”
De Gooi-en Eemlander en RTV Utrecht zijn de grootste afnemers van foto’s. Voor branden en ongelukken gebruikt Caspar een ‘pieper’ waarmee ook de brandweerkorpsen worden gealarmeerd. ,,Mensen denken vaak dat ik dag en nacht werk. Dat is niet zo. Het zijn momenten. Als ’s nachts de pieper gaat, dan ben ik een uur bezig, twee of drie keer per maand. Ik ben wel dag en nacht beschikbaar. Als ik wat biertjes ga drinken met vrienden, dan zet ik de pieper uit. Maar bij een verjaardag met wat colaatjes houd ik het bij.’’ Regelmatig is Caspar beroepshalve getuige van ernstige ongelukken. Ligt hij daar wel eens wakker van?
,,Nee, dat zit niet in me. Wel dat je van de adrenaline niet in slaap komt na iets heftigs. Maar als ik een bruiloft zou moeten fotograferen, zou ik daar niet van slapen. Dan zou ik meer gespannen zijn dan het bruidspaar. Bij regen op de trouwdag zou ik me geen raad weten. Dat doe ik dus niet. Ik moet vrij werk hebben. Ergens onverwachts komen. Dan maak ik de mooiste foto’s.”
Met dank aan Edward de Vries Lentsch en dagblad de Gooi en Eemlander